Sanctie door tekortkoming in de re-integratie, zonder deugdelijke grond (deel 1)

Deel 1 - Het re-integratieblokkerend advies van de bedrijfsarts

Na twee jaar ziekte van een werknemer vraagt de werknemer een WIA uitkering aan. Alvorens tot een beoordeling voor de aanvraag over te gaan doet het UWV een toets op het re-integratieverslag van de re-integratie-inspanningen van de werkgever en werknemer van de afgelopen twee jaar. Het kan zijn dat de arbeidsdeskundige van het UWV de geleverde re-integratie-inspanningen onvoldoende vindt. De arbeidsdeskundige zal dan aan de werkgever aangeven welke tekortkomingen hij geconstateerd heeft en vragen aan de werkgever wat de reden hiervan is. De opgegeven reden van de werkgever kan deugdelijk of niet deugdelijk zijn. Dit zal de arbeidsdeskundige beoordelen.

Niet deugdelijke reden

Indien zonder deugdelijke grond de werkgever zijn poortwachtersverplichtingen niet is nagekomen, legt UWV een loondoorbetalingsverplichting van 52 weken op. In dit blog ga ik in op een veel voorkomende ‘niet deugdelijke’ reden: de werkgever volgde het re-integratieblokkerend advies van de bedrijfsarts.

Het re-integratieblokkerend advies van de bedrijfsarts

De werkgever kan zich niet beroepen op inadequaat handelen en oordelen van de door hem ingeschakelde deskundigen (zoals de bedrijfsarts). Dat is geen deugdelijke grond. Deze deskundigen werken immers onder de verantwoordelijkheid van de werkgever. Een bijzondere situatie lijkt aan de orde als de werkgever gehandeld heeft volgens het advies van de bedrijfsarts.

De werkgever ontplooide geen re-integratie-activiteiten omdat er sprake was van een (onterecht) re-integratieblokkerend advies: de bedrijfsarts stelde ten onrechte dat de werknemer geleverde prestatie maximaal was. Omdat ook hier de werkgever verantwoordelijk is voor het handelen van de door hem ingeschakelde deskundigen, vormen óók adviezen voortkomend uit de door hem ingekochte sociaal-medische begeleiding geen deugdelijke grond.

Kortom: de werkgever is verantwoordelijk voor het advies van de bedrijfsarts, dus ook als diens advies niet in lijn is met de bevindingen van het UWV.

Verzekeringsarts versus bedrijfsarts

De arbeidsdeskundige van het UWV zal beoordelen dat er sprake is van een blokkerend re-integratieadvies als de verzekeringsarts van het UWV bij de re-integratietoets na twee jaar een ander oordeel afgeeft dan de bedrijfsarts. De verzekeringsarts zal dan wel moeten aangeven vanaf welk moment in de afgelopen twee jaar hij/zij een ander oordeel heeft dan de bedrijfsarts.

Als de verzekeringsarts van het UWV af wil wijken van de beoordeling van de bedrijfsarts dan zal de verzekeringsarts een procedure moeten volgen. De verzekeringsarts:

1. Zal de werknemer in een spreekuur onderzoeken
2. Overleg voeren met de bedrijfsarts
3. Hoor/wederhoor toepassen
   
   Als de verzekeringsarts een andere visie heeft dan de bedrijfsarts, dan deelt de verzekeringsarts dat mee in het gesprek en geeft hij argumenten waarom hij die mening heeft. De verzekeringsarts geeft aan wat volgens hem de tekortkomingen waren. Indien nodig geeft hij uitleg over mogelijke consequenties, met name de verlenging van de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever. De bedrijfsarts dient in de gelegenheid gesteld te worden om zijn argumenten toe te lichten. Deze argumenten worden meegewogen in de eindconclusie. Het is niet noodzakelijk om tot overeenstemming te komen, maar dit kan natuurlijk wel de uitkomst zijn.
   
   
4. Het gesprek vastleggen in zijn/haar rapportage
   
   

Wel of geen urenbeperking?

Een re-integratieblokkerend advies komt het meest voor als de bedrijfsarts vindt dat er sprake is van een urenbeperking en de verzekeringsarts van het UWV vindt dat er geen sprake is van een urenbeperking dan wel een minder intensieve urenbeperking. De arbeidsdeskundige zal dan beoordelen dat er door, deze onterechte beperking, re-integratiekansen zijn gemist. De werknemer had immers meer uren kunnen werken dan de bedrijfsarts heeft aangegeven.

Het is voor een werkgever van belang om bij een, door de bedrijfsarts, afgegeven urenbeperking een kritische houding aan te nemen. Zeker als de bedrijfsarts in de loop van de tijd vanuit de urenbeperking geen opbouwschema kan afgeven naar meer uren werken. Daarbij kan de werkgever zich afvragen, zonder verdere inzicht in de medische situatie, of hij in het contact met zijn werknemer zich in de visie van de bedrijfsarts kan vinden. Het is niet aan de werkgever om medische informatie van zijn werknemer via de bedrijfsarts te vergaren. Echter het is wel goed te beseffen dat de verzekeringsarts toetst aan de hand van verzekeringsgeneeskundige protocollen waaraan de bedrijfsarts binnen bepaalde marges zich dient te houden. De aandachtspunten van deze protocollen zijn beschreven in de ‘Werkwijzer Poortwachter’.

Overleg met de bedrijfsarts

De werkgever kan in een overleg de bedrijfsarts wel bevragen. De werkgever kan bij aanhoudende urenbeperking bijvoorbeeld vragen of de bedrijfsarts tot zijn beoordeling gekomen is aan de hand van spreekuren of heeft de bedrijfsarts ook andere bronnen geraadpleegd. De werkgever kan ook aangeven dat hij in het contact met zijn werknemer een andere belastbaarheid waarneemt dan de bedrijfsarts aangeeft. De werkgever kan daarbij suggesties doen voor bijvoorbeeld een andere opbouw. Van belang is dat de werkgever het gesprek met de bedrijfsarts aanhoudt en verslaglegging doet van deze gesprekken.

Deskundigenoordeel

Mocht uit de gesprekken met de bedrijfsarts geen bevredigend resultaat voortkomen dan kan de werkgever ook een Deskundigen Oordeel aanvragen bij het UWV. De vraag is dan ‘heb ik als werkgever voldoende re-integratie-inspanningen ontplooid’. De arbeidsdeskundige van het UWV die het Deskundigen Oordeel behandelt zal uitgaan van de belastbaarheid die de bedrijfsarts aangeeft. Het is dan ook belangrijk dat de werkgever in een toelichting bij de aanvraag aangeeft of de aanhoudende urenbeperking die de bedrijfsarts aangeeft terecht is.

Klachtcontigente behandeling

In mijn volgende blog ga ik opnieuw in op een veel voorkomende ‘niet deugdelijke’ reden: Klachtcontingente in plaats van tijd- en/of procescontingente behandeling.