Het begin was heel erg moeilijk

Kun je iets vertellen over jouw situatie vóór het traject?

Al 17 jaar werkte ik voor het ziekenhuis, eerst als doktersassistent en later als medisch secretaresse. In 2019 verloor ik mijn allerbeste vriend als gevolg van een ongeluk. In de twee jaar daarvoor was ik zijn mantelzorger. Op dat moment worstelde ik - achteraf bezien - al langere tijd met mentale klachten. Op het werk waren toestanden ontstaan met collega’s, ik kon niet meer goed functioneren en had last van paniekaanvallen. Ik wilde beter voor mezelf gaan zorgen en weer aan het werk. Toen ik te horen kreeg dat ik niet meer terecht kon in mijn eigen functie, stortte mijn wereld in. Mijn werk is mijn alles. De boodschap kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel en ik voelde me afgedankt.

Wat heeft het traject bij Enroute jou gebracht? Hoe kijk je erop terug?

Het begin was heel erg moeilijk. Ik wilde niet op zoek naar werk buiten het ziekenhuis, ik wilde in het ziekenhuis blijven. Ik heb me erg verzet, maar Nina heeft de tijd genomen om te luisteren. Ze zei: we gaan je niet dwingen, we gaan kijken wat kan. Het duurde even voordat ik dat vertrouwde. Nina kwam met banen die me wel leuk leken. Ze hielp me met een goede sollicitatiebrief en CV en heeft me continu gesteund. Het was echt een pittige tijd, want naast het re-integratietraject volgde ik ook zware therapie. Nina had aandacht voor wat er in mij leefde en gaf me vertrouwen. Dankzij haar is mijn traject uiteindelijk toch een succes geworden.

Waar sta je nu?

Sinds 1 oktober werk ik vast op het klant - en contactcentrum. Het is nog niet altijd even gemakkelijk maar dat ik weer in ‘mijn’ ziekenhuis rondloop en mijn ding doe, daar ben ik blij mee.

Wat zou je nu zeggen tegen jezelf aan het begin van het traject?

Je kunt meer aan dan je zelf denkt. Ik had het idee dat iedereen tegen me was maar uiteindelijk is het gelukt om me open te stellen en daardoor ben ik nu weer aan het werk.